De spreeuw lijkt een ordinaire vogel, tot je hem van dichtbij en in mooi licht bekijkt. Zijn vederkleed baadt in een paarsgroene glans en is versierd met crèmekleurige spikkels. Spreeuwen zijn berucht voor hun samentroepgedrag. Dat doen ze soms met honderdduizenden, volgens wetenschappers wordt er dan informatie doorgegeven over interessante voedselvindplaatsen. Beklagenswaardig is de eigenaar van een boomgaard waar de vogels het op de kersen gemunt hebben. Maar ze kunnen ook gebouwen annexeren. In 1949 landde een zwerm spreeuwen op de wijzers van de Big Ben en deed de klok eventjes stilvallen. Spreeuwen zijn ook in staat om geluiden van andere vogels te imiteren. En ze waren ook decennia lang een delicatesse in restaurants, tot de spreeuwenvangst in 1972 werd verboden. Twee jaar geleden kreeg een restauranthouder in het Nederlandse Cothen toch de toelating om spreeuwen op z’n menukaart te zetten; in de Provincie Utrecht mogen ze tijdens de kerstenoogst zes weken lang bejaagd worden. Volgens de chef-kok smaakt spreeuw zoals wilde patrijs. Hij serveert ze op een stokje aan de barbecue. Ik zie ze het liefst levend in mijn boomgaard zitten.