Een maand geleden hoorde ik hem voor het eerst ratelen in de rietvelden van Harchies (B). Ondanks zijn auditieve aanwezigheid, kreeg ik hem niet te zien. Vandaag tweede poging en deze keer wél bingo. Plots zong hij zijn lied hoog in een struik: onophoudend, minuten lang. Een koud kunstje dus om hem te fotograferen. Zijn naam heeft hij duidelijk niet gestolen, zijn gesnor lijkt sterk op het geluid van een bidsprinkhaan. Een collega ornitholoog vertelde me dat deze vogel de eerste is die je niet meer hoort als je gehoor achteruit gaat. Vandaag doorstond ik alvast de test.